(blog napisany od początku do końca na pokładzie lotu Sztokholm-Nowy York, 29 kwietnia Anno Domini 2024)

 

Mamo, dlaczego zawsze obcinasz końcówki mięsa przed pieczeniem?” – spytała pewna dziewczynka mamusię. „Hmmm… nie jestem pewna… no chyba się wtedy lepiej piecze? Albo może nadmiar soków ucieka..? Nie wiem, ale moja mama tak zawsze robiła, to i ja tak robię!”

Dziewczynka jednak miała główkę nie tylko do noszenia włosów i chciała coś więcej niż mamine gdybanie.

Zażądała przeprowadzenia pełnego dochodzenia.

Odwiedziły mieszkającą na tym samym osiedlu babcię – jednak ona nie potrafiła wyjaśnić powodu tej tradycji. W końcu odwiedziły prababcię, która roześmiała się i powiedziała: „Och, mój stary piekarnik był mały i pieczeń wieprzowa nigdy się nie mieściła bez obcięcia brzegów! Ale już tego nie robię od bez mała dwudziestu lat, kiedy sprawiłam sobie większy piec!”

Prawidłowa zatem odpowiedź na pytanie o obcinanie końcówek mięsa powinna wyglądać tak: „robię tak, ponieważ od kilku pokoleń nikt w naszej rodzinie w tej kwestii nie uruchomił krytycznego myślenia!”

---

„Śniadanie to najważniejszy posiłek dnia!”. „Pij co najmniej osiem szklanek wody dziennie”. „Musisz spać osiem godzin dziennie, aby wypocząć”. „Nadmiar soli powoduje nadciśnienie”.

Nie przychodzimy na świat pozbawieni pomysłów, idei, światopoglądów. Wprost przeciwnie. Przychodzimy na świat nimi tak wypełnieni, że aż przepełnieni. Zanim mamy szansę stworzyć nasz własny sposób na życie, zasypią nas setkami innych.

Lub, co gorsza, podadzą nam tylko jeden sposób, wmawiając, że jest on jedynym dobrym, a wszystkie inne – to samo zło.

Gdyby pewna bardzo nieetyczna instytucja eksperymentowała na ludziach i w starannie dobieranych „rodzinach” dawano do wychowania noworodki. Kilku rodzinom zakazano dawania dzieciom do picia mleka, ale nakazywano im częste jego pokazywanie – jako rzekomej trucizny na szczury. Po oglądaniu sfabrykowanych filmów dzieci były przekonane, że każdy, kto wypije mleko, natychmiast umiera.

Działalność owej instytucji została zdemaskowana po ośmiu latach trwania eksperymentu. Było to równo dokładnie czterdzieści lat temu. Dzisiaj dzieci te zatem mają niespełna 50 lat – i żadne z nich nie jest w stanie przełknąć ani kropli mleka. Prób zmiany tego stanu rzeczy zaprzestano, kiedy jedno z dzieci, wtedy niespełna 18-letnie, pod wpływem alkoholu zdołano przekonać, by napiło się mleka. Młody człowiek zaczął się dusić, padł na ziemię i po kilku chwilach znieruchomiał. Przybyły lekarz stwierdził zgon, a sekcja zwłok wykazała „atypową ekstremalnie silną reakcję histaminową tkanki nabłonkowej gardła, krtani i przełyku, która doprowadziła do opuchlizny, która zamknęła światło dróg oddechowych”.

Jak widać, nie tylko naszą świadomość można omamić.

Prosta i krótka instrukcja wychowania posłusznego robota – powtarzać mu, że wątpliwości są złe.

I że starsi zawsze mają rację.

Skądś to znamy? Debilizm do potęgi entej, ale wciąż jeszcze słyszany.

Czasem jednak zdarza się, że rodzi się dusza tak rogata, że żadnym sposobem nie da się jej przekonać do tego, by siedziała cicho.

Na ogół duszę taką mordują przed osiągnięciem pełnoletniości, ale są wyjątki.

W pewnym pięknym europejskim kraju żył kiedyś bardzo wyjątkowy, odważny człowiek.

Nie, nie był rycerzem ani generałem, ci aż tak wiele odwagi nie potrzebują. On robił to, co dzisiaj przejmuje ludzi takim lękiem, że większość ludzi nigdy nawet nie rozważy dokonania czegoś takiego…

A mianowicie…

Stawianie pytań, których inni się bali.

Człowiek ten był zafascynowany ideą siły ludzkiej woli i chciał, żeby ludzie przestali być owieczkami i zaczęli myśleć samodzielnie. Człowiek ten jednak nie poprzestał na zwykłym stawianiu pytań. Obok wybitnego talentu wykazał się też niesamowitą pracowitością w zdobywaniu wiedzy. W wieku 24 lat został najmłodszym w historii Uniwersytetu w Bazylei profesorem.

Jego najważniejszym przesłaniem było „bądź sobą”. Chciał, żeby ludzie przestali podążać za tłumem i zaczęli rozwijać swoją własną tożsamość i osobowość. Wierzył, że każdy człowiek ma w sobie potencjał, aby osiągnąć wielkie rzeczy, ale musi być odważny i niezależny.

To on stworzył popularne dzisiaj powiedzenie „co nas nie zabije, to nas wzmocni”.

A nazywał się…

 

Friedrich Nietzsche.

Kiedy byłem tak zwanym człowiekiem „bogobojnym”, czyli religijnym, wierzyłem głęboko w wyryte we mnie przekonanie, że jest on twórcą nazizmu i że na jego pismach oparta była „Mein Kampf” Hitlera.

I byłem też święcie przekonany, że groźnie brzmiące słowo „nihilizm” oznacza najbardziej szatański i nieprzyjazny ludziom system filozoficzny… który neguje wszystkie drogie dla nas wartości i chce, byśmy się ich wyrzekli – miłość, rodzina, wiara…

No, i że Nietzsche głosił, że Niemcy są „Übermensch”, czyli nadludźmi, i wszystkie inne narody powinny być im niewolnikami.

Ręce mi opadają i głos więźnie w krtani, gdy pomyślę, jak mogłem tak bezkrytycznie wierzyć w takie brednie, które są dokładnym negatywem stanu faktycznego.

Owszem, Nietzsche stworzył termin „Übermensch”, ale nie odnosił się on bynajmniej do Niemców, a do każdego człowieka na świecie. „Übermensch”, „nadczłowiekiem”, może stać się każdy z nas, jeśli tylko zapragniemy przestać małpować innych.

Innym ważnym punktem w jego filozofii było „Übermensch”, czyli nadczłowiek. Był to pomysł, że ludzie powinni dążyć do stania się silniejszymi, mądrzejszymi i bardziej kreatywnymi niż są teraz. Nietzsche wierzył, że to, co nas nie zabije, sprawi, że będziemy silniejsi, więc musimy przezwyciężyć przeszkody i walczyć o nasze cele.

Ale dlaczego Nietzsche był absolutnym przeciwnikiem nazizmu i właśnie dlatego głosił swoje tezy – był on naocznym świadkiem wielu problemów w społeczeństwie swojej epoki, takich jak niewolnictwo tradycji i bezrefleksyjne podążanie za normami społecznymi. Chciał, żeby ludzie przestali być zahamowani przez te ograniczenia i zaczęli żyć pełnią życia, być wolnymi i odważnymi. Jednak kiedy zaczął miewać problemy ze zdrowiem, opiekę nad nim przejęła jego siostra Elisabeth Förster-Nietzsche, która później zmanipulowała i zmieniła niektóre z jego pism, nadając im wydźwięk antysemicki i pronazistowski.

Więc Nietzsche był jak ten ktoś, kto stuka w drzwiach umysłu ludzkości i mówi: „Hej, czas zacząć myśleć samodzielnie i być sobą!” To jego odwaga i pasja do zmiany przyniosły mu miejsce w historii filozofii.

Nihilizm, często postrzegany przez pryzmat religijny, jest malowany jako ostateczne zaprzeczenie pozytywnych ludzkich wartości — miłości, rodziny, wolności i podobnych. Ale co byś powiedział, gdybym powiedział ci, że być może najbardziej znany nihilista w historii nie jest tym, kogo byś się spodziewał?

Tym najwyraźniejszym przedstawicielem nihilizmu był…

Jezus Chrystus.

Tam, gdzie w Biblii stoi „metanoia”, czasem tłumaczy się to „pokuta”, czasem „nawrócenie”. Metanoia jednak nie ma nic wspólnego z emocjami czy jakimiś praktykami religijnymi! Zmieńmy myślenie, przekonania, nie chodzi o płakanie nad winami czy samopomstowanie. W rzeczywistości prawdziwa istota metanoi leży w jej etymologii: zmiana umysłu lub myślenia.

Jezus nie był zadowolony z tego, że ludzie tylko podążali za zasadami i tradycjami bez zrozumienia ich głębszych znaczeń. Wyzwał normy społeczne, kwestionował autorytet i zachęcał jednostki do ponownego rozważenia swoich przekonań i zachowań. W istocie, nawoływał do głębokiej zmiany myślenia — prawdziwego przyjęcia nihilizmu, jeśli wolisz.

Więc następnym razem, gdy będziesz kuszony odrzuceniem nihilizmu jako ponurej filozofii pozbawionej nadziei, rozważ radykalną wiadomość Jezusa Chrystusa. Być może największym nihilistą nie był jakiś mroczny filozof w ciemnym kącie, ale ta rewolucyjna postać, która ośmieliła się podważyć status quo i zainspirować zmiany.

Różnica między judaizmem a tym, co głosił Chrystus, była kosmicznie wielka. Tak wielka, że wkrótce chrześcijaństwo zaczęło mieszać stare z nowym i wprowadziło do nauk Chrystusa elementy judaizmu takie jak święte dni, kapłaństwo czy świątynie.

To wszystko jednak jest śmiesznie ważne w porównaniu do największej rewolucji, jaką przyniósł Jezus.

Świetnie widać to na przykładzie następującej historii biblijnej.

Jezusa nie chciano przyjąć w jakimś miejscu. Dzisiaj powiedzielibyśmy „nie to nie, nie będę się narzucać”, no bo przecież któż by powiedział „nie chcesz mnie słuchać? To cię zabiję!”

Ktoś tak powiedział, i tym kimś był autor przepięknego listu o miłości. 1. Listu Jana.

A gdy to widzieli uczniowie Jakub i Jan, rzekli: Panie, czy chcesz, abyśmy słowem ściągnęli ogień z nieba, który by ich pochłonął, jak to i Eliasz uczynił? A On, obróciwszy się, zgromił ich i rzekł: Nie wiecie, jakiego ducha jesteście. Albowiem Syn Człowieczy nie przyszedł zatracać dusze ludzkie, ale je zachować. I poszli do innej wioski. (Łk 9, 54-56)

Dzisiejsze myślenie jest „nie chcą mnie tu słuchać, pójdziemy gdzie indziej”. I kto wie, może gdyby Jezus nigdy nie przyszedł, wciąż byśmy chcieli za to zabijać?

Na zakończenie zagadka. Co to za filozofia/ruch intelektualny, który kładzie nacisk na godność, wartość i potencjał ludzkiego życia i doświadczenia i w jego humanizmie znajduje się przekonanie, że człowiek jest wartościowym istnieniem ze względu na swoją racjonalność, moralność, kreatywność i zdolność do poznania świata?

Ruch ten promuje również szacunek dla praw człowieka, wolności jednostki, równość społeczną oraz rozwój osobisty i intelektualny. Odrzuca on dogmatyzm, dogmatyzm religijny i ograniczenia, które nie wynikają z rozsądku ani wolności jednostki.

Czyżby to był ruch, który założył Jezus Chrystus?

O tak. Choć dzisiejsza religia, będąca parodią parodii, nazywa go antychrześcijańskim.

To humanizm.

Humanizm narodził się wraz z Jezusem. Przed humanizmem było barbarzyństwo. Barbarzyństwo, dla którego życie ludzkie nie oznaczało nic. Dla którego ofiary z ludzi były jak najbardziej dozwolone, a wycięcie w pień całego narodu razem z dziećmi mogło być czymś godnym pochwały.

Ale Jezus przyszedł… I odmienił cały świat.

Wiem, wiem, boisz się. Im więcej w tobie religii, tym więcej strachu. Największa prawda o miłości, którą w życiu poznałem, była taka, że jej przeciwieństwem nie jest nienawiść, a strach.

To, że przeciwieństwem miłości jest strach, przyznam, dowiedziałem się wpierw z ACIM. I dopiero później zajarzyłem, że jak i wszystko inne w ACIM, pokrywa się to z Biblią.

W miłości nie ma lęku, lecz doskonała miłość usuwa lęk, ponieważ lęk kojarzy się z karą. Ten zaś, kto się lęka, nie wydoskonalił się w miłości. (1J 4,18)

Wmówiono Ci, że bez religii – dogmatów, przykazań, norm, nie będziesz wiedziała, gdzie iść.

Będziesz wiedziała. Nie jesteś ani głupia, ani zła. Jesteś tylko zniewolona.

WordPress znowuy zrobił mi psikusa i zostawił jedynie tytuły postów. Biegnę to naprawiać i pewnie do kilku godzin witryna będzie działała ponownie, a przy okazji, gdyby ktoś z Was znał jakieś inne narzędzie do blogowania, bez miliona zbędnych opcji, a jedynie z tym, co widać na tej witrynie, proszę o kontakt! Być może wezmę się za napisanie własnej platformy, jednak byłby to kolejny z pięciu tysięcy projektów które mam w głowie i wolałbym jednak na razie coś gotowego 🙂

przetestowałem skrypt powiadamiający o nowościach, przynajmniej jeden  z nich, no, i .. nie działał. posłalem dzisiaj szkic wpisu i najprawdopodobniej do Twojej skrzynki nic nie przyszło. ciekawe, czy to przejdzie – za wkrótce się dowiem, i jesli trzeba, będę naprawiać dalej!

(wersja ulepszona, jeszcze nie ostateczna)

Zazwyczaj, kiedy mówimy o cudzie, nasze myśli biegną do pozytywnych wydarzeń – pięknych, warte zatrzymania się i głębokiego oddychania z zachwytem.

Mamy siedem cudów świata, ale co z cudownymi uzdrowieniami, które często bagatelizujemy jako niewyjaśnione fizjologiczne procesy lub łagodną boską interwencję. Często nadużywamy słowa „cud” na określenie powszechnych wydarzeń, jak narodziny dziecka czy nieoczekiwane zmiany w finansach.

A jednak, jak powiedział Albert Einstein, patrząc na świat, możemy go uważać za cudowny albo zupełnie nie wartym uwagi.

Definicja cudu ogólnie określa go jako coś niezwykle rzadkiego i niewytłumaczalnego metodami naukowymi. Właśnie o tym będzie ten artykuł. Jednak, w odróżnieniu od rzeczy, które na ogół określamy cudami, nasz temat nie jest niczym przyjemnym, choć wciąż mieści się w definicji cudu. Przynajmniej ja nie potrafię znaleźć logicznego uzasadnienia dla tego, o czym będę pisał.`

Pewnego dnia pojawił się na świecie człowiek, który, gdyby przyszedł na świat dzisiaj i został mówcą, nie głosiłby niczego nadzwyczajnego. Ale wtedy, w czasach, kiedy się pojawił, jego słowa były czymś absolutnie nowym. Ludzkość dopiero zaczynała rozumieć, że rano można pić kawę bez cukru.

Bo było to dwa tysiace lat temu. Wciąż większość ludzi uważała, że nie ma nic złego w zabiciu człowieka dla korzyści finansowych.

Ten człowiek, Jezus, nauczał, że wszyscy ludzie są sobie równi i że nikt nie ma prawa uważać się za lepszego od innego. Część ludzi Jego nauki odrzuciła, część przyjęła, co nie jest dziwne, bo nasze ego lubi się wynosić ponad innych. Lubimy nagrody, wyróżnienia, dyplomy, tytuły – wszystkie mają na celu jedno: pokazać, że jesteśmy nieco wyżej w hierarchii niż kaktus na parapecie.

Pojawił się jednak pomysł, który jest dla mnie wciąż niepojęty, niezrozumiały, perwersyjny. A jeszcze mniej zrozumiałe jest to, że został on zaakceptowany nie tylko przez pojedyncze osoby, ale całe rzesze, miliony, narody…

Polegał on na wzięciu słów Jezusa i ich tak kreatywnym zinterpretowaniu, że stały się one podstawą dla niektórych do wynoszenia się ponad innych.

Przekaz o jedności i miłości został tak odwrócony, że zaczął promować nierówność, a nawet sprawiedliwiać przemoc, włącznie z zabójstwami, ba – ludobójstwami…

Cały Nowy Testament krzyczy – Bóg w Chrystusie pojednał ludzkość! Nie masz Źyda ani Greka, wszyscy jesteśmy braćmi! W Adamie wszyscy umierają, w Chrystusie wszyscy ożywają!

A co robi religia?

Kwestionuje każdy biblijny przekaz o jedności.

Musi go kwestionować, bo gdyby się z nim zgodziła, musiałaby ulec samorozwiązaniu… Skoro wszyscy są równi, nie potrzebujemy dzisiaj kapłanów (w jaki sposób religia godzi starotestamentalne kapłaństwo dodając je do nauk Jezusa… i dlaczego nikt tego nie kwestionuje… to jest dla mnie większą zagadką niż to, czy na świecie istnieją kosmici).

Religia jest mistrzem w dodawaniu do Biblii różnych słówek, pojęć i koncepcji, które, powtarzane dzieciom od małego (dlaczego dzieciom nie tylko pozwala się, ale wręcz nakazuje uczestniczyć w nabożeństwach, w których niemal cały przekaz wymaga do zrozumienia myślenia abstrakcyjnego, które dopiero zaczyna się kształtować około 11 roku życia, to kolejna zagadka… już trzecia, przyznam jednak, że najbardziej zależałoby na rozwikłaniu problemu obecności OBCYCH).

Biblia: W Chrystusie Bóg pojednał ze sobą świat.

Religia – świat ludzi zbawionych.

Biblia : jeśli nie zmienicie zdania, wszyscy zginiecie

Religia – jeśli nie zostaniecie chrześcijaninami, wszyscy pójdziecie na wieczną mękę do piekła

Biblia – (dając Izraelowi przykazania i zawierając Przymierze) – Takie to słowa powiedz Izraelitom

Religia – Izraelitom i chrześcijanom

Biblia – Objawienie Jezusa Chrystusa, które dał Mu Bóg, aby ukazać swym sługom, co musi stać się niebawem (Ap 1:1)

Religia – niebawem z punktu widzenia Boga, dla nas może to być spokojnie dwa tysiące lat

Biblia – Zaprawdę, powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie

Religia – Mówiąc “to pokolenie” Jezus miał na myśli ludzi, czyli to zdanie tak naprawdę jest zbędne bo nie podaje żadnych informacji.

I mógłbym tak dłuuuuuuuuuuuuuuuugo.

Bóg posyła Jezusa by głosić równość.

Religia ci utnie głowę, jeśli nie będziesz wierzył w dokładnie taką wersję Jezusa, którą dana jej sekta podaje.

Jeszcze kilkaset lat temu niezgodność wyznawanej wiary z jednym z powyższych szczegółów groziła śmiercią.

Dzisiaj barbarzyństwo jest bardziej cywilizowane, proboszcz może co najwyżej z ambony wyczytać, albo zagrozić, że po śmierci nie da pogrzebu (i fakt, że można taką ‘groźbą’ się przejmować, co jest dla mnie już czwartą wielką zagadką… ufoludki wciąż najciekawsze…tak na marginesie).

Kto mordował miliony ludzi w imię Boże?

Religia – organizacja, która za pomocą słów takich jak miłość i jedność, potrafi jednocześnie usprawiedliwiać działania takie jak morderstwa, gwałty, więzienia, rasizm, antysemityzm.

Jeśli znajdziesz się w organizacji, która robi lub robiła coś podobnego i czujesz, że to nie jest OK – masz rację.

Kiedy Jezus pojawił się na świecie, był najbardziej tępiony nie przez szarych ludzi, nie przez złodziei czy morderców, ale przez tych, którzy byli uważani za najlepszych w społeczeństwie – kapłanów, uczonych, sędziów.

Jeśli więc czujesz, że jesteś prześladowany za wytykanie braków miłości, wiedz, że nie jesteś pierwszy. Masz prawo stawiać pytania.

Bóg przez Chrystusa ogłosił, iż wybaczył ci wszystko i nie musisz obawiać się Jego gniewu.

I nie ma On za złe stawiania pytań. Nie gniewa się, że masz wątpliwości.

Jeśliby już mógłby się na nas gniewać (ale nie może, co ogłosił przez Chrystusa, i więcej sensu miałoby ukaranie chłostą niemowlaka za to, że narobiło w pieluchę), gniewałby się, że nie używasz rozumu, który On sam ci dał.

Ostatnia edycja – 10 marca 2024.